Wat nu?

Vorige week was ik onderweg op mijn fiets naar Santiago de Compostella. Niet specifiek om religieuze redenen, maar wel om weer even afstand te nemen van de alledaagse drukte. Eenmaal aangekomen bij de kathedraal bleek ik niet de enige te zijn. Veel (doorgaans wat oudere) mannen liepen daar met hun rugzak en stok wat verdwaasd over het plein. En ik kan me dat voorstellen. Wat moet je dan na maanden te hebben gewandeld aankomend op een mooi plein waar je niet de enige blijkt te zijn. Niemand met een bloemetje, niemand met een compliment. Immers: je bent één van de velen. Genietend van onze welverdiende fles witte wijn zagen mijn fietsmaat en ik dit gebeuren aan. Je zult maar drie maanden hebben gewandeld om na te denken over de volgende stap in je leven (een nieuwe baan, een nieuwe partner of nog iets anders nieuws) en dan blijk je geen antwoord te hebben aankomend op dit plein. Weg het idee van die queeste. De dagelijkse realiteit komt er gewoon weer aan. En de enige vraag die dan resteert: Wat nu?